Blissful Sunday: watching the Tour de France

Toen ik opgroeide en een jaar of tien was, wisten de meeste meisjes (of althans, de meeste meisjes waarmee ik opgroeide) wel hoe ze hun bruiloft wilden hebben als ze later groot waren of hoeveel kinderen ze wilden krijgen. Dat soort dingen, daar dacht ik eigenlijk niet over na toen. En nu eigenlijk ook nog niet. Maar ik droomde wel van wat anders, namelijk meegaan met de Tour de France. Of ik meewilde als journalist weet ik eigenlijk niet zeker. Maar dát wielerspektakel, daar moest ik gewoon bij zijn. Als ik later groot zou zijn.

When I was growing up and I was about 10 years old most girls (or at least most girl that I was growing up with) were dreaming about their future weddings and how many kids they were going to have. I never thought about these things. And to be honest, I still don't. But I did dream about something. I wanted to be part of the Tour de France. I don't know if I already wanted to join as a journalist. But what I do remember is that I just wanted to be there, right there at the Tour de France.

Acht jaar geleden, ik was nog echt een broekie op journalistiek gebied, werkte ik voor een grote persdienst. Op de mediaredactie. Ik trok de stoute schoenen aan en vroeg mijn chef: 'Dus, wat moet ik doen als ik mee wil naar de Tour?' Het antwoord was simpel: 'Mail de journalist die naar de Tour gaat en kijk maar of hij je kan gebruiken.' Dat deed ik en er kwam een geweldig antwoord: ik mocht een week mee! En ja, dit ben ik dus. Tijdens de Tour van 2005. Ik duid 9 millimeter aan, de 9 millimeter waarmee Pieter Weening de etappe naar Gerardmer won, de laatste Nederlandse etappezege (maar wie weet, dit jaar...). Op de accreditatie die om mijn nek hangt staat 'Esther XXX, journaliste de GPD en Tour de France.' Die accreditatie is nog steeds één van de meest waardevolle dingen die ik bezit. Als ik ooit kom te overlijden, mag hij op mijn kist. Zoals vierdaagselopers en elfstedenrijders dat met hun kruisjes doen.

Eight years ago, I was such a journalist rookie back then, I worked for a large press agency in The Netherlands. So I decided to take a shot and asked my boss: 'So, what do I have to do to join the Tour.' His answer was simple really: e-mail our man that is going to the Tour and see if he needs help. I did and I got a fantastic reply: he could use my company, for a week. And so I went. To the Tour the France! And yes, this is me during the 2005 Tour de France. Here I am poining out 9 milliteres. It was the 9 millimeters Dutchie Pieter Weening needed to win the stage to Gerardmer. It was the last Dutch win in the Tour, but who know for this year... The card around my neck is the official Tour Credit. It says 'Esther XXX, journaliste de GPD en Tour de France.' It is still one of the most precious things I own and I have requested this card to be on my coffin when I pass away some day.

Het was de laatste Touroverwinning van Lance Armstrong en ik kwam verrassend dichtbij 'The Boss'. En ondanks dat de man diep is gevallen, zal ik nooit de sfeer vergeten die hij in zijn team in de Tour wisten te creëren. Dat was heel bijzonder. Ik denk dat we allemaal graag in het sprookje wilden geloven. En ik was bij de, tot dusver, laatste Nederlandse etappeoverwinning. 's Avonds mochten we mee naar het hotel om champagne te drinken met de ploeg. Maar we kregen geen eten en zo zaten we midden in de nacht nog ergens kip te eten en wijn te drinken, voordat we gingen slapen.

De komende drie weken staan mijn leven weer in het teken van de Tour. Heerlijk vind ik het. Misschien dat ik ooit weer eens meega. Ooit, als ik weer eens een dapper mailtje durf te sturen.

It was the Tour of Lance Armstrongs last victory and I was so surprised how close I was able to get to him. I know how deep he fell last year and how he all had us fooled all along. But I also remember the atmosphere he and his team created on the Tour and that was kind of magical. I guess we just all wanted to believe in a miracle of some sort. And I witnessed the last Dutch stage victory. In the evening the Dutch team invited us to the hotel to have champagne with the team. But we didn't get any food, so in the middle of the night we were eating chicken and drinking wine before we went to bed.

The next three weeks my life is all about the Tour again, I love watching it. Maybe I'll join the Tour again someday. Maybe, if I have the guts again to send a brave e-mail again.

En voordat ik het vergeet wil ik jullie nog even bedanken voor de massale berichtjes op mijn vorige blogpost. Ik geloof niet dat ik de blog heb geschreven om veel medeleven te krijgen, maar het sterkt me wel.  Ik schreef het bericht omdat ik altijd mijn creaties op mijn blog plaats. Dan vertel ik er graag enthousiast over, maar dat lukte me nu niet meer en daarom ik wilde voorzichtig vertellen waarom dat was. 

Voor de duidelijkheid: ik ben geen wéken weggebleven (zoals sommigen dachten). Vorig weekend, vlak na de bevalling, vertelde de nieuwe moeder me dat ze visite nog een beetje te heftig vond. En aangezien ik niet bepaald om de hoek woon en mijn man de hele week tot minstens 9 uur 's avonds moest werken (en ik graag sámen met hem wilde gaan), was dit weekend gewoon een goede optie. En tussendoor had ik ook al wat laten horen. Dus de reactie verbaasde me heel erg. Gisteren ben ik, samen met mijn man, langs geweest en heb ik het dekentje gegeven. Ik geloof dat de ouders er wel blij mee waren, niet uitzinnig of superleuk ofzo, maar gewoon wel leuk. Ik moet eerlijk zeggen dat ik dat al lang prima vind. Ik kon thuis niet meer naar het dekentje kijken. Het was wel gezellig en de baby is een zoeterd, dat was leuk om te zien. Maar ik heb hier wel van geleerd. Van mijn geen extreme moeite meer op dit vlak. Heel zonde als mensen er niet op zitten te wachten, ook al snappen ze dat je het goed bedoeld. Jullie reacties waren tof. Ik heb in mijn omgeving weinig mensen die 'iets hebben' met handgemaakt, dus dan weet ik weer even waarom ik blog.

And before I forget I'd like to thank you for your reactions to my last post. Normally I enthousiastically tell you about my handmade project and I wanted to let you know (carefully) why I couldn't about this project. 

To clearify things. I didn't stay away for weeks (like some of you thought). Last weekend the mother told me, afte giving birth, she felt a bit too overwhelmed by people visiting. That, the fact that I absolutely don't live around the corner and the fact that my husband was working all days untill 9 pm (and I wanted to go together with him) it made this weekend seem like a good plan. And I did let them know from me during the week, so I was very flabbergasted about the whole reaction. Yesterday I went to see them, with my husband, and gave the blanket. They seemed to like it, not too fanatically, but they thougt it was nice. And that was fine my me really. We had a chat and some drinks and the baby was sweet, so that was good to see. But this did teach me something. I am not going through so much trouble anymore if people don't really 'get' it, even though they appreciate the work you put into it. Your reactions warmed my heart. Not many people that are close to me 'get' the passion that I have for handmade things, so now I guess I know why I am blogging again.

Thank you.