Blissbul Sunday: dreaming about becoming a food blogger

Als ik dit soort juweeltjes uit de oven tover en mij zonder enige vorm van gêne op de schouder sta te kloppen, denk ik weleens: vergeet dat haken en naaien! Word gewoon een food blogger. Dan kan ik de hele dag doen wat ik het liefste doe: eten. Want echt, ik ben zo'n type wiens maag de hele dag door rammelt en ik ben het prototype lekkerbek. Ons huis kozen we niet voor niets op de keuken uit. De hele dag koken en mijn eigen maaksels fotograferen (en daarna opeten!) lijkt mij hemels. Natuurlijk zou er nooit wat mis gaan en zou ik de meest geweldige food foto's maken, die bij publicatie meteen 500 ge-repind zouden worden.

Whenever a beauty like this emerges from my oven and I am patting myself on the back, feeling all smug, I sometimes think: forget sewing and crochet! Just become a food blogger. Then I would be able to do what I love best: eat. 'Cause seriously, I could eat all day, everyday. I am protoype of 'The Gastronomer'. I mean, we picked our apartment because of the kitchen! So cooking all day, taking pics of my dishes and then eating them. Now, that sounds like heaven to me. Of course I would never have a bantling, my pics would always look awesome and would be repinned at least 500 times after they'd get published.

Aan die droom kleven helaas wat haken en ogen. In de eerste plaats: mijn man. (Gewoon naar een ander wijzen, gewoon doen!). Mijn man is een schat, een absolute lieverd. Die snapt precies dat ik gevoederd moet blijven, wil ik de glimlach op mijn gezicht houden. Het is meer dan eens voor gekomen dat ik op hem mopperde en dat hij zei: 'Ben je echt boos, of heb je gewoon honger?' (Tjsa, en meestal is het dus dat laatste). Maar hij moet niet doen alsof ik de enige vreetzak in ons gezin ben! Want mijn creaties zijn nog niet uit de pan of oven gekomen en hij staat er al met een bord naast, klaar om te verorberen! Dat er dan geen foto's meer gemaakt kunnen worden. Dat vindt zo'n man natuurlijk maar bijzaak. Gelukkig kan hij zelf behoorlijk goed koken, want anders...

But there are some problems about making that dream come through. First of all: my husband. (Yes, I am all about blaming someone else first!). Now really, my husband is as sweet as they come. He really understands that I need to be and stay fed to keep a smile on my face. More than once, when I was being a bit grumpy with him he would ask: 'Are you really upset with me, or are you just hungry?' And of course, the latter would be true most of the time. But, let's not pretend that I am the only gourmand in our household! 'Cause whenever I take something from the oven or a pan, there's my husband. All ready to dig in. The fact that that leaves no room for me to take pics of the food, well why should he care about that? It's a good thing that man can cook, or else...

Ten tweede: ik heb geen collega's. Toen ik nog kantoorslaaf was, nam ik mijn baksels en kooksels met regelmaat mee naar het werk. Door mijn collega's te voeren, verwierf ik een bepaalde status, konden ze niet over me roddelen (want volle mond) en zorgde ik ervoor dat mijn heupmaat enigszins beperkt bleef. Maar nu ik voor mezelf werk, ben ik dan wel veel flexibeler en kan ik de keuken induiken wanneer het mij uitkomt. Alles zelf opeten wat ik klaarmaak, is echter écht geen optie. Daar valt niet tegenop te zwemmen en fietsen!

Secondly: I don't have any colleagues. When I was an office slave, I would take the things I baked and cooked to work. By feeding my colleagues I ensured they wouldn't gossip about me ( 'cause their mouths would be full), I would get a certain name in the office ánd my hips stayed the same size. But now that I have my own business it's different. Okay, I am much more flexible and I can cook and bake whenever I want to, but there's no way I would be able to eat all I would cook! No swimming or cycling could rein the growth of my hips!

En dan is er nog het punt van fotografie. Food bloggers maken zúlke mooie foto's. Niet alleen van het eindproduct, maar ook van het hele kookproces. Die foto's schreeuwen altijd: dit kun jij ook, zelfs met twee linkerhanden en één oog, je kunt het! Ik was al blij met bovenstaande foto, na de tweede rijs. Ook al kan ik best goed fotograferen, ik ga nooit het geduld opbrengen om elk stapje van mijn chaotisch gekook en gezwoeg helemaal gestileerd vast te leggen.

And then there's photography. Now, I am not a bad photographer. But have you seen the gorgious pictures food bloggers take from their work? It's amazing. Not only do they know how to take perfect pics of the end result, but also about all the steps in between. They always seem to say: even if you have two left hands and one eye, you can do this. Me, on the other hand, I was happy with the picture above after the bread was risen for the second time. I guess I will never have the patience to record all of my drudging in the kitchen.

Dus ga ik maar weer gewoon doen, wat ik het liefste doe: eten! Dit citroen breekbrood (een Pull Apart Lemon Bread, jaja) is echt een topper. Je trekt er gewoon lukraak stukken vanaf en dat eet je dan op met slechts een likje boter. Meer heeft het niet nodig. Je kunt het bijvoorbeeld eten als koffiekoek. Er moest eigenlijk ook nog een glazuur overheen, maar over het algemeen houd ik niet van plakkerig eten.

Drie keer raden hoe snel dit op was! Kon ik daarna gewoon weer verder met haken...

So I guess I'll just continue doing what I love best: eating! This Pull Apart Lemon Bread is just the best! You just randomly pull pieces from the loaf and have those with a little butter. That's literally all it needs. You can eat this as a coffee cake to I reckon. The recipe said it needed an icing, but to be honest I am not all that crazy about sticky glazings. 

Three guesses on how fast this bread was completely gone? Ah well, more time to crochet after that...